ආදරේ නමින් මා තැවේ තැවේ

හුග දවසකින් තමයි අලුත් දෙයක් ලියන්න ලැබුනෙ. ඒත් ගොඩක් සතුටුයි. අධ්‍යාපන කටයුතුත් එක්ක පොඩ්ඩක් කාර්ය බහුල වෙලා ඉන්න නිසා අලුත් යමක් ලියාගන්න බැරි වුනා. ඉතිං මේ කතාව කිවුවෙ අපේ සිරිල් අයිය. අපි දෙන්න අතරෙ ගියපු සංවාදයක් අතරතුර තමයි ඔහු අතින් මේක කියවුනේ. අපේ මාතෘකාව වුනේ ආදරයෙදි ගන්න බොහෝ තීන්දු තීරණ වලට තමන්ගෙ අධ්‍යාපන මට්ටම බලපාන්නෙ නැහැ කියන එක. මේ කතාවත් ඒ වගේම පේරාදෙනිය සරසවියෙන් ඇහුව ඉතාමත් ශෝචනීය කතාවක් තමයි.

2004/2005 අධ්‍යයන වර්ෂය ආරම්භ කරමින් පේරාදෙනිය සරසවියට එනව ගිනිගත්හේන ප්‍රදේශයෙන් එක්තරා තරණයෙක්. අපිට ඔහුගෙ සැබෑ නම භාවිත කරන්නනම් විදියක් නැහැ. ඒ හන්ද අපි ඔහුට සමන් කියමු. මේ සමන් ඉතාමත් දුප්පත් තරුණයෙක්. අම්මයි අක්කයි විතරමයි ඔහුට හිටියෙ. මේ වෙනකොටත් අම්ම හිටියෙ ලෙඩ ගානෙ.

ඔහුගෙ මුල් අවුරුදු දෙක බොහොම සුන්දර විදියට ගෙවෙනව. මේ කාලය ඇතුලතදි සරසවියෙ කිසිම තරුණියක කෙරේ මොහුගෙ හිත නම් ඇදිල ගියෙ නැහැ. මොහුගෙ හිත දිනාගන්නෙ ඔහුට වඩා වසර 2ක් පහළ කණ්ඩායමක තරුණියක්. ඔහු පුදුමාකාර විදියට ඇයට ආදරේ කලා. ඔහුට ඇත්තටම තිබ්බෙ ඇය ගැන ආදරෙකටත් වඩා පිස්සුවක්. ඒ තරම්ම ඔහු ඇයට ආදරේ කලා. ඔහු ටික ටික ඔහුගෙ ආදරය ඇයට දැනෙන්න ඇරිය.

ඒත් මේ ආදරයට ඔහුගෙ ආර්තික මට්ටම ඔහුට බාධාවක්. නමුත් ඔහුට කරන්න රැකියාවත් තිබුණෙ නැහැ. ඉතින් ඔහුගෙ උපාදිය මහාර කලාට පස්සෙ ඔහු කලේ කාන්තා පිරිමි යට ඇදුම් වෙළදාම් කරන එක තමයි. ඒකෙන් ඔහු යම් මුදලක් ලබා ගත්ත. මොකද ඉතින් උපාදිය සමත් උනා ගමන් ලංකාවෙ රස්සාවක් හොයාගන්න එක ගොඩක් අමාරු වැඩක්නෙ. 

ඒ කොහොම වෙතත් ඔහුට ඔහුගෙ ආදරවන්තියව නම් අමතක වෙන්නෙ නෑ කොහොමටවත්ම. අවසානෙදි ඇයගෙ උපාදි ප්‍රදාන උත්සවය දවසෙ ඔහු ගිහින් ඇයගෙ කැමැත්ත විමසනව. නමුත් මේ තරුණිය බොහොම අනුකම්පා විරහිතව ඔහුව ප්‍රත්ක්ෂේප කරනව. මේ වෙලාවෙ ඔහුට දැනෙන්නෙ පුදුමාකාර ආවේගයක්. තමන් පනටත් වඩා ආදරය කල ආදරවන්තිය මේ විදියට ඔහුප ප්‍රත්ක්ෂේප කලාම ඔහුට දැනුනෙ ඔහුගෙ හදවත කීරි ගැහිල යනව වගේ. එතනින් එහාට කිසිම දෙයක් ගැන ඔහුට දැනුනෙ නැහැ. ඔහු කෙලින්ම දුවන්නෙ සරසවි උයන දුම්රිය ස්ථානය දෙසට. ඒ වෙනකොටත් දුම්රිය ස්ථානයේ ලොකු පිරිසක් රැදිල හිටිය දුම්රියක් එනතුරු. මේ දෙනෝදාහක් සෙනග බලාගෙන ඉද්දිම රේල් පාර අයිනෙ පදුරු අතරෙන් ආපමු ඔහු මහනුවර ඉදන් කොළඹ බලා පැමිණෙමින් තිබුණ දුම්රියට පනිනව.

කිසිවෙකුටත් යමක් කරගන්න විදියක් නැහැ. දුමුරියට අහුවෙලා මොහුගෙ සරීරය කෑලි කෑලි වලට කැඩිල යනව. ආදරය මේ තරම්ම කුරිරුද? මේ කරම්ම වේදනාකාරීද? මේකෙන් උනේ තවත් අහින්සක අම්ම කෙනෙකුට පුතෙක් නැති උනා. රටට තවත් බුද්ධිමත් තරුණයෙක් නැති උනා. නමුත් මේ දෙවත් කොහොම වෙතත් අර තරුණියටනම් කිසිම ගානක් නැහැ ඔහු මරුණ කියලවත්. ඇය ඔහුගෙ මල ගෙදරටවත් සහභාගි වෙන්න ගියෙ නැහැ. මේ තරම් අනුකම්පා විරහිත හදවතක් ඇයට තිබුණෙ කොහොමද කියන එකයි අපිට තියන ගැටළුව. 

අතින් අපි කියන්නෙ ආදරේදි ගන්න තීරණ වලට තමන්ගෙ අධ්‍යාපන මට්ටම බලපාන්නෙ නැහැ කොහොමටත්. වදගත්මදේ යමක් කරන්න කලින් තමන්ගෙ අම්ම තාත්ත ගැන තමයි අපි මුලින්ම හිතන්න ඔන. දෙමව්පියන්ගෙ හිත් රිද්දලා ලබාගන්න ආදරේ නම් කිසිම වටිනාකමක් නැහැ කියලයි අපි විශ්වාස කරන්නෙ.

ලෝකයේ වෙනස් උනේ
මිනිහදෝ දෙවියාදෝ
ආදරේ නමින් මා තැවේ තැවේ
ලෝකයේ වෙනස් උනේ
මිනිහදෝ දෙවියාදෝ

මෙවන් මහා පොලෝ තලේ
මටත් හිමි යමක් ඇතේ
ඒ වෙනුවෙන් මා ජීවත් වන්නේ

ලෝකයේ වෙනස් උනේ..

සිතක් ගොසින් සිතක් වෙලයි
යමෙක් ඉපි අකුල් හෙලයි
ආදර ගඟ නැ ඉන් නැවතෙන්නේ

ලෝකයේ වෙනස් උනේ..

ගායනය : එච් ආර් ජෝතිපාල
චිත්‍රපටය : සංගීතා

දුරු කතර ගෙවාගෙන

ගොඩක් කාලෙකින් අයෙත් ලියන්න ලැබුණ එක ගැන ගොඩක් සතුටුයි. අධ්‍යපන කටයුතුත් එකක් ලියන්න ටිකක් අමාරු වෙනව. ඒත් ඉඩක් ලැබුණම ලියනව අපේ හිතවතුන් හැමෝම වෙනුවෙන්. අපේ ලිපි වලට කැමති අය ගොඩක් ඉන්නව. එයාලට ගොඩක් ස්තූතියි. ඒ හැමෝටමග ගොඩක් අය අපිට සුභ පතල මැසේජ් කරනව. ඒ හැමෝටම ගොඩක් ස්තූතියි.

            අපි හැමදාමත් ආදරෙ ගැන කතා කලා. අපි හැමදාමත් කියන්නෙ ආදරය හරිම පුදුමාකාරයි. ආදරය අපිට අවශ්‍යයි. ආදරය නිසයි අපි හැමෝම ජීවත් වෙන්නෙ. ආදරය නිසයි හැම ගීතයක්මත් නිර්මාණය වෙන්නෙ බොහෝ විට. ආදරය අපිට ළං වෙන්න ළං වෙන්න අපේ ජීවිතයට අරමුණක් එක් වෙනව. ආදරය නිතරම අපිව ජීවත් කරවන්න උත්සාහ කරනව.

දෙන්නෙක් ආදරෙන් බැදුනට දෙන්නට දෙන්න කවදාවත් දැනගන්න එක්ක නැහැ දෙන්නට දෙන්න කොයි තරම් ආදරේද කියල දෙන්න ලගින්ම ඉන්නකල්. එත් මොන යම් හේතුවතින් හරි ටික කාලයකට හරි ඈතින් ඉන්න උනොත් අන්න එදාට තමයි දෙන්නට දෙන්න කොයි තරම් ආදරේ කියල දැනගන්නෙ. ඒක හරිම පුදුමාකාර දෙයක්. මටත් ඒ අත්දැකීම සමීප උනා. තමන්ගෙ හදවතේ කොයි තරම් ආදරයක් තියනවද කියල දැනෙන්නෙ ඒ වෙලාවෙ තමයි.

ඉතින් මේ කතාවෙ ඉන්න තරණයටත් ගමේ ඉන්න තමන්ගෙ ආදරවන්තියව දාලා රැකියාවකට කොළඹ යන්න සිද්ධ වෙනව. තමන්ගෙ කියල කෙනෙක් නැති කොළඹ ඔහු තනි වෙනව. නිතරම ඔහුට දැනුනෙ හිස් බවක්. කාන්සියෙන් පාළුවෙන් දවස ගෙවන ඔහුට කරන්න පුලුවන් උනේ තමන්ගෙ නවාතැනට වෙලා හිස් අහස දිහා බලාගෙන සුසුම් හෙලට එක විතරයි.

අහස දිහා බලාගෙන ඉද්දි වලාකුළු අතරින් තරකැට දකින ඔහුට ඒවා පෙණුනෙ හරියට තමන්ගෙ ආදරවන්තියගෙ ඇස් වගේ. ඔහුට නිතරම දැනුනෙ ඒ ඇස් තමන් එක්ක කතා කරනව වගේ. කොළොම් තොටේ මහ මැදුරු වලට උඩින් හද පායපුවම ඒ හදෙන් දැක්කෙ තමන්ගෙ ආදරවන්තියගෙ මුහුණ. එතකොට තමයි ඔහුට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ තමන්ගෙ හිතේ තමන්ගෙ ආදරවන්තිය වෙනුවෙන් කොයි තරම් ආදරයක් තියනවද කියල. ඉතින් ඔහුට තවත් එක මොහොතකවත් තමන්ගෙ ආදරවන්තියව දකින්නෙ නැතිව ඉන්න බැරි වෙනව. දැයට ලිපියකින්වත් දන්වන්නෙ නැතුවම ඔහු ගමට යනව ඇයට බලන්න.

ඔහුගෙ කතාව තමයි රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් අතින මේ විදියට ලියවිලා කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ විසින් ගායනා කරන්නෙ.

දුරු කතර ගෙවාගෙන
මං නොකියම ආවට
මට සමාවෙයන් බණ්ඩර මැණිකේ
අර බලන්න අර පුරහඳ අහසේ //

දුම් වලාකුළේ තරුකැට හැංගිලා
ඇස් කොණින් බලා මට ඉඟි බිඟි කළා
මට ඉන්නට බැහැ කොළොම්තොටට වෙලා
උඹෙ කතා කරන දෑස මතක් වෙලා

දුරු කතර ගෙවාගෙන...

මහ මැදුරු උඩින් පුරහඳ පායලා
උඹෙ මුහුණ පෙනුණි මුළු අහසම පුරා
ඒ සෙනෙහෙවන්ත කමට වහන් වෙලා
මට ගමට ඇවිත් ඉන්නට බැරිවුණා

පද රචනය: රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ
සංගීතය: එච් එම් ජයවර්ධන
ගායනය: කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ