ආදරේ නමින් මා තැවේ තැවේ

හුග දවසකින් තමයි අලුත් දෙයක් ලියන්න ලැබුනෙ. ඒත් ගොඩක් සතුටුයි. අධ්‍යාපන කටයුතුත් එක්ක පොඩ්ඩක් කාර්ය බහුල වෙලා ඉන්න නිසා අලුත් යමක් ලියාගන්න බැරි වුනා. ඉතිං මේ කතාව කිවුවෙ අපේ සිරිල් අයිය. අපි දෙන්න අතරෙ ගියපු සංවාදයක් අතරතුර තමයි ඔහු අතින් මේක කියවුනේ. අපේ මාතෘකාව වුනේ ආදරයෙදි ගන්න බොහෝ තීන්දු තීරණ වලට තමන්ගෙ අධ්‍යාපන මට්ටම බලපාන්නෙ නැහැ කියන එක. මේ කතාවත් ඒ වගේම පේරාදෙනිය සරසවියෙන් ඇහුව ඉතාමත් ශෝචනීය කතාවක් තමයි.

2004/2005 අධ්‍යයන වර්ෂය ආරම්භ කරමින් පේරාදෙනිය සරසවියට එනව ගිනිගත්හේන ප්‍රදේශයෙන් එක්තරා තරණයෙක්. අපිට ඔහුගෙ සැබෑ නම භාවිත කරන්නනම් විදියක් නැහැ. ඒ හන්ද අපි ඔහුට සමන් කියමු. මේ සමන් ඉතාමත් දුප්පත් තරුණයෙක්. අම්මයි අක්කයි විතරමයි ඔහුට හිටියෙ. මේ වෙනකොටත් අම්ම හිටියෙ ලෙඩ ගානෙ.

ඔහුගෙ මුල් අවුරුදු දෙක බොහොම සුන්දර විදියට ගෙවෙනව. මේ කාලය ඇතුලතදි සරසවියෙ කිසිම තරුණියක කෙරේ මොහුගෙ හිත නම් ඇදිල ගියෙ නැහැ. මොහුගෙ හිත දිනාගන්නෙ ඔහුට වඩා වසර 2ක් පහළ කණ්ඩායමක තරුණියක්. ඔහු පුදුමාකාර විදියට ඇයට ආදරේ කලා. ඔහුට ඇත්තටම තිබ්බෙ ඇය ගැන ආදරෙකටත් වඩා පිස්සුවක්. ඒ තරම්ම ඔහු ඇයට ආදරේ කලා. ඔහු ටික ටික ඔහුගෙ ආදරය ඇයට දැනෙන්න ඇරිය.

ඒත් මේ ආදරයට ඔහුගෙ ආර්තික මට්ටම ඔහුට බාධාවක්. නමුත් ඔහුට කරන්න රැකියාවත් තිබුණෙ නැහැ. ඉතින් ඔහුගෙ උපාදිය මහාර කලාට පස්සෙ ඔහු කලේ කාන්තා පිරිමි යට ඇදුම් වෙළදාම් කරන එක තමයි. ඒකෙන් ඔහු යම් මුදලක් ලබා ගත්ත. මොකද ඉතින් උපාදිය සමත් උනා ගමන් ලංකාවෙ රස්සාවක් හොයාගන්න එක ගොඩක් අමාරු වැඩක්නෙ. 

ඒ කොහොම වෙතත් ඔහුට ඔහුගෙ ආදරවන්තියව නම් අමතක වෙන්නෙ නෑ කොහොමටවත්ම. අවසානෙදි ඇයගෙ උපාදි ප්‍රදාන උත්සවය දවසෙ ඔහු ගිහින් ඇයගෙ කැමැත්ත විමසනව. නමුත් මේ තරුණිය බොහොම අනුකම්පා විරහිතව ඔහුව ප්‍රත්ක්ෂේප කරනව. මේ වෙලාවෙ ඔහුට දැනෙන්නෙ පුදුමාකාර ආවේගයක්. තමන් පනටත් වඩා ආදරය කල ආදරවන්තිය මේ විදියට ඔහුප ප්‍රත්ක්ෂේප කලාම ඔහුට දැනුනෙ ඔහුගෙ හදවත කීරි ගැහිල යනව වගේ. එතනින් එහාට කිසිම දෙයක් ගැන ඔහුට දැනුනෙ නැහැ. ඔහු කෙලින්ම දුවන්නෙ සරසවි උයන දුම්රිය ස්ථානය දෙසට. ඒ වෙනකොටත් දුම්රිය ස්ථානයේ ලොකු පිරිසක් රැදිල හිටිය දුම්රියක් එනතුරු. මේ දෙනෝදාහක් සෙනග බලාගෙන ඉද්දිම රේල් පාර අයිනෙ පදුරු අතරෙන් ආපමු ඔහු මහනුවර ඉදන් කොළඹ බලා පැමිණෙමින් තිබුණ දුම්රියට පනිනව.

කිසිවෙකුටත් යමක් කරගන්න විදියක් නැහැ. දුමුරියට අහුවෙලා මොහුගෙ සරීරය කෑලි කෑලි වලට කැඩිල යනව. ආදරය මේ තරම්ම කුරිරුද? මේ කරම්ම වේදනාකාරීද? මේකෙන් උනේ තවත් අහින්සක අම්ම කෙනෙකුට පුතෙක් නැති උනා. රටට තවත් බුද්ධිමත් තරුණයෙක් නැති උනා. නමුත් මේ දෙවත් කොහොම වෙතත් අර තරුණියටනම් කිසිම ගානක් නැහැ ඔහු මරුණ කියලවත්. ඇය ඔහුගෙ මල ගෙදරටවත් සහභාගි වෙන්න ගියෙ නැහැ. මේ තරම් අනුකම්පා විරහිත හදවතක් ඇයට තිබුණෙ කොහොමද කියන එකයි අපිට තියන ගැටළුව. 

අතින් අපි කියන්නෙ ආදරේදි ගන්න තීරණ වලට තමන්ගෙ අධ්‍යාපන මට්ටම බලපාන්නෙ නැහැ කොහොමටත්. වදගත්මදේ යමක් කරන්න කලින් තමන්ගෙ අම්ම තාත්ත ගැන තමයි අපි මුලින්ම හිතන්න ඔන. දෙමව්පියන්ගෙ හිත් රිද්දලා ලබාගන්න ආදරේ නම් කිසිම වටිනාකමක් නැහැ කියලයි අපි විශ්වාස කරන්නෙ.

ලෝකයේ වෙනස් උනේ
මිනිහදෝ දෙවියාදෝ
ආදරේ නමින් මා තැවේ තැවේ
ලෝකයේ වෙනස් උනේ
මිනිහදෝ දෙවියාදෝ

මෙවන් මහා පොලෝ තලේ
මටත් හිමි යමක් ඇතේ
ඒ වෙනුවෙන් මා ජීවත් වන්නේ

ලෝකයේ වෙනස් උනේ..

සිතක් ගොසින් සිතක් වෙලයි
යමෙක් ඉපි අකුල් හෙලයි
ආදර ගඟ නැ ඉන් නැවතෙන්නේ

ලෝකයේ වෙනස් උනේ..

ගායනය : එච් ආර් ජෝතිපාල
චිත්‍රපටය : සංගීතා

දුරු කතර ගෙවාගෙන

ගොඩක් කාලෙකින් අයෙත් ලියන්න ලැබුණ එක ගැන ගොඩක් සතුටුයි. අධ්‍යපන කටයුතුත් එකක් ලියන්න ටිකක් අමාරු වෙනව. ඒත් ඉඩක් ලැබුණම ලියනව අපේ හිතවතුන් හැමෝම වෙනුවෙන්. අපේ ලිපි වලට කැමති අය ගොඩක් ඉන්නව. එයාලට ගොඩක් ස්තූතියි. ඒ හැමෝටමග ගොඩක් අය අපිට සුභ පතල මැසේජ් කරනව. ඒ හැමෝටම ගොඩක් ස්තූතියි.

            අපි හැමදාමත් ආදරෙ ගැන කතා කලා. අපි හැමදාමත් කියන්නෙ ආදරය හරිම පුදුමාකාරයි. ආදරය අපිට අවශ්‍යයි. ආදරය නිසයි අපි හැමෝම ජීවත් වෙන්නෙ. ආදරය නිසයි හැම ගීතයක්මත් නිර්මාණය වෙන්නෙ බොහෝ විට. ආදරය අපිට ළං වෙන්න ළං වෙන්න අපේ ජීවිතයට අරමුණක් එක් වෙනව. ආදරය නිතරම අපිව ජීවත් කරවන්න උත්සාහ කරනව.

දෙන්නෙක් ආදරෙන් බැදුනට දෙන්නට දෙන්න කවදාවත් දැනගන්න එක්ක නැහැ දෙන්නට දෙන්න කොයි තරම් ආදරේද කියල දෙන්න ලගින්ම ඉන්නකල්. එත් මොන යම් හේතුවතින් හරි ටික කාලයකට හරි ඈතින් ඉන්න උනොත් අන්න එදාට තමයි දෙන්නට දෙන්න කොයි තරම් ආදරේ කියල දැනගන්නෙ. ඒක හරිම පුදුමාකාර දෙයක්. මටත් ඒ අත්දැකීම සමීප උනා. තමන්ගෙ හදවතේ කොයි තරම් ආදරයක් තියනවද කියල දැනෙන්නෙ ඒ වෙලාවෙ තමයි.

ඉතින් මේ කතාවෙ ඉන්න තරණයටත් ගමේ ඉන්න තමන්ගෙ ආදරවන්තියව දාලා රැකියාවකට කොළඹ යන්න සිද්ධ වෙනව. තමන්ගෙ කියල කෙනෙක් නැති කොළඹ ඔහු තනි වෙනව. නිතරම ඔහුට දැනුනෙ හිස් බවක්. කාන්සියෙන් පාළුවෙන් දවස ගෙවන ඔහුට කරන්න පුලුවන් උනේ තමන්ගෙ නවාතැනට වෙලා හිස් අහස දිහා බලාගෙන සුසුම් හෙලට එක විතරයි.

අහස දිහා බලාගෙන ඉද්දි වලාකුළු අතරින් තරකැට දකින ඔහුට ඒවා පෙණුනෙ හරියට තමන්ගෙ ආදරවන්තියගෙ ඇස් වගේ. ඔහුට නිතරම දැනුනෙ ඒ ඇස් තමන් එක්ක කතා කරනව වගේ. කොළොම් තොටේ මහ මැදුරු වලට උඩින් හද පායපුවම ඒ හදෙන් දැක්කෙ තමන්ගෙ ආදරවන්තියගෙ මුහුණ. එතකොට තමයි ඔහුට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ තමන්ගෙ හිතේ තමන්ගෙ ආදරවන්තිය වෙනුවෙන් කොයි තරම් ආදරයක් තියනවද කියල. ඉතින් ඔහුට තවත් එක මොහොතකවත් තමන්ගෙ ආදරවන්තියව දකින්නෙ නැතිව ඉන්න බැරි වෙනව. දැයට ලිපියකින්වත් දන්වන්නෙ නැතුවම ඔහු ගමට යනව ඇයට බලන්න.

ඔහුගෙ කතාව තමයි රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් අතින මේ විදියට ලියවිලා කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ විසින් ගායනා කරන්නෙ.

දුරු කතර ගෙවාගෙන
මං නොකියම ආවට
මට සමාවෙයන් බණ්ඩර මැණිකේ
අර බලන්න අර පුරහඳ අහසේ //

දුම් වලාකුළේ තරුකැට හැංගිලා
ඇස් කොණින් බලා මට ඉඟි බිඟි කළා
මට ඉන්නට බැහැ කොළොම්තොටට වෙලා
උඹෙ කතා කරන දෑස මතක් වෙලා

දුරු කතර ගෙවාගෙන...

මහ මැදුරු උඩින් පුරහඳ පායලා
උඹෙ මුහුණ පෙනුණි මුළු අහසම පුරා
ඒ සෙනෙහෙවන්ත කමට වහන් වෙලා
මට ගමට ඇවිත් ඉන්නට බැරිවුණා

පද රචනය: රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ
සංගීතය: එච් එම් ජයවර්ධන
ගායනය: කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ

හිනැහේවී බොනික්කා ඇස් නටවා බල බලා

මේ ලිපිය ලියන්න හිතුනෙ මේ ඇරඹිලා තියෙන්නෙ පෙර පාසල් වල අවසාන විවිධ ප්‍රසංග පැවැත්වෙන කාලය හින්ද. එහෙම කියද්දි කට්ටියටම මතක් වෙනව ඇති තම තමන්ගෙ පුංචි කාලය. හරිම සුන්දරයි නේද. මතක් කරන්න මතක් කරන්න හරිම ආසා හිතෙනව. මේ ලිපිය ලියන්න අදහසක් අවේ අද මෙහෙ පෙර පාසලේ විවිධ ප්‍රසංගය බලන්න එන්න කියල අයේ යෞවන සමාජයටත් ආරධනයක් ලැබුණ හින්ද තමයි.

ඉතින් මේ එළඹිලා තියෙන්නෙත් ඒ වගේම අවුරුද්දක් තිස්සෙ පෙර පාසල් සෙවනෙ හැදිච්ච වැඩ්ච්ච මල් කැකුළු ටිකක් විකසිතවෙන්න වෙර දරන මොහොතක්. මල් වගේ පුංච් හිත් සතුටෙන් පිනා යන බොහොම සුන්දර දවසක්. මේ තුළ ඇති අපූර්වත්වය අපි ඒ තුළට සම වැදිල විදගන්න ඕන. 

ඒ මල් වගේ පුංචි හිත් වල තියෙන්නෙ සුන්දරත්වයම විතරයි. ඒ පුංචි ලෝකයේ මැවෙන ලස්සන ලස්සන හීන විතරයි එවුන්ගෙ හිත් වල තියෙන්නෙ. ඔවුන් තුල වර්ග, වාද, පන්ති භේද, කළු සුදු හේද මුකුත්ම නැහැ. ඒ ලෝකෙ තියෙන්නෙ පාට පාට ලස්සන මල්, පුංචි සමනල්ලු, රාජ කුමාරයෝ, කුමාරිකාවො, දෙවිවරු මේ වගේ තවත් ගොඩක් දේවල්. 

ඉතින් අවසාන විවිධ ප්‍රසංගයට ආවම තමන්ගෙ අම්මල තාත්තලා නෑදෑයො ඉස්සරහදි තමන්ට පුලුවන් හොදම දේ කරල පෙන්නන්න තමයි මේ පොඩ් එවුන් උත්සාහ කරන්නෙ. අපිත් පෙර පාසල් යන කාලෙ එහෙම තමයි. මේ කාලෙ අපිට හොදින්ම මතක තිබුණ කවි සින්දු ටිකක් තිබ්බ. ඒ හිනැහේවී බොනික්කා, ආජි තපර ලාහිලා, දොම්පෙට යන පාර කොයිබදෝ, පේළි පේළි පේළි සැදී ආදි තවත් බොහොමයක් ඒවා. ඒ අවුරුදු 20කට 30කටත් එහා අතීතය. නමුත් පුදුමය නම් මේවා වර්ථමානයේ ප්‍රසංග සදහාත් භාවිතා කරන එකයි. ඒ ඒවා තුළ තිබෙන්නා වූ සුන්දරත්වය කවදාටත් ගැලපෙන නිසයි.

මේ ගීත අතරින් හිනැහේවී බෝනික්කා ගීතය අපි කාගෙත් හිත් වල පුදුමාකාර විදියට පැල පදියම් වෙලා තියෙන්නෙ. බොහොම මිහිරි තනුවක් තියෙන්නෙ එ ගීතයයෙ. ලොකු දෙයක් නෙමෙයි අම්මෙක් දරුවෙකුගෙ උපන්දිනේට බෝනික්කෙක් තෑගි දීල. ඒත් මේ පුන්ච් සිද්ධිය ගීත රචකය වර්ණනා කරල තියෙන අපූරුව බලන්නකො. මේ ගීතය ලියල තියෙන්නෙ මීට අවුරුදු 40කටත් කලින්. හැබැයි ඒත් කණගාටුවට කරුණ නම් මේ දරුව නලවලා තියෙන්නෙ ලංකාවෙ හැදුව බෝනික්කෙක් නම් නෙමෙයි ජපානෙ හදල මෙහෙට ගෙනාව එකක් තමයි. ලියුවෙ කවුද කියන එක නම් හොයාගන්න බැරි උනා. දන්න කෙනෙක් ඉන්නවනම් කියල දෙන්න. අපි හොයාගත්ත විදියට මුලින්ම ගායනා කරල තියෙන්නෙ මල්ලිකා කහවිට කියන ගායන ශිල්පිණිය තමයි. 

හිනැහේවී බොනික්කා ඇස් නටවා බල බලා

නැලවීලා මා උකුලේ දොයි දොයි  දොයි දොයි බබා

ජපන් රටේ උපත ලබා ලංකාවට ආවා

ලස්සන හැඩ රුව හින්දා අම්මා ගෙන ආවා

උපන්දිනේ මා සනසා තෑග්ගකට දුන්නා

උපන්දිනේ
උපන්දිනේ මා සනසා තෑග්ගකට දුන්නා

මගෙ ලස්සන බෝනික්කා හිනැහේවී බල බලා

නැලවීලා මා උකුලේ දොයි දොයි දොයි දොයි බබා

මල් ගවුමක් අන්දාලා නනලලට තිලකය තියා

තොඩු දෙකක් කනට දමා අතට වළලු දාලා

ගමේ ළමෝ දුව ඒවී සෙල්ලමි කෙරුමට කියා

ගමේ ළමො

ගමේ ළමෝ දුව ඒවී සෙල්ලමි කෙරුමට කියා

මගෙ ලස්සන බෝනික්කා හිනැහේවී බල බලා

නැලවීලා මා උකුලේ දොයි දොයි දොයි දොයි බබා

හිට හිට තල උදුරනවද? වැර බිද මගුලෙ යනවද?

විවිධ මාතෘකා ඔස්සෙ ලිපි ලියමින් උන්න අපිට හිතුන පොඩ්ඩක් වෙනස් ආරක් අත්හදා බලන්න. අපි අරන් ආව ගැමි කතාවක්. මේක කියවලා හින වෙන්නත් පුලුවන්. අතීතයේ ගම්වල සිදුවුන රසබර සිදුවීම් මේ විදියට අහන්න ලැබෙන එකත් ඇත්තටම සතුටක්. ටයිප් කරද්දි වැරදිලා ඇති ඒව ගැන හිතන්නැතුව කතාව කියවයි කියල අපි බලා පොරොත්තු වෙනව.

දියුණු ප්‍රවාහන පහසුකම් නොතිබ්බ අතීතයේ අපේ රටේ මංගල ගමන් බිමන් ගිහින් තියෙන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට පියින් තමයි. මනාලියක් කැන්දාගනෙ ඒම වගේ සුවිශේෂ අවස්ථාවලදී ගොන්බැදි කරත්ත සරසා භැවිතා කරල තියනව. එහෙම උනත් මංගල ගමන් අද වගේ සංකර සංස්කෘතියකින් කෙළෙසිච්ච කෙලි කොළු කුරුට්ටන්ගේ විනෝද සවාරියක් නම් වුනේ නෑ. ඒවට සහභාගී වෙච්ච අය බොහෝ ඇසූ පිරූ තැන් ඇති වැඩිහිටියෝ වගේම ඔවුන් ගමේ පළාතේ පිළිගත් වැදගත් උදවිය. අදත් මනමලිගෙ ගෙට ගොඩවන විට මනාලියගේ සොයුරෙකු මනාලයාගේ පා දෝවනය කිරීමේ චාරිත්‍රය ඉතුරුවෙලා තියෙන්නෙ එදා මංගල ගමන් බොහෝ දුරට පයින්ම වෙච්ච හින්ද කියලයි අපි හිතන්නෙ.

ඒ වගේම එදා මනමාලිගෙ පිරිස දෙවැනි ගමනේදී මනාලයාගේ නිවසට තෑගිබෝග රැගෙන යද්දිත් මනමාලයගෙ පිරිස මනාලිය කැන්දාගෙන යන අවස්ථාවලදීත් රසවත් බුද්ධිමත් එසේම වැදගත් අභියෝග වලට මුහුණ පෑමට සිදුවුනා. කඩුලු තහංචිය, ජල බදුන් තහංචිය, තේරවිලි කවි, තේරුම් ව්‍යංජන දැනමුතු කතා ආදියෙන්ද එදා මංගල උත්සව විචිත්‍රවත් වෙලා තිබ්බ. මනාල යුවළ අරඹන යුගදිවිය සාර්ථක කරගැනීමට දෙන උපදෙස් කවි, කතා, ගාථා, ශ්ලෝක ආදියත් අහන්න දකින්න ලැබුණ. ඒ හින්ද මංගල ගමනකට සහභාගීවන පිරිස ගොඩක්ම දැනමුත්තෝ තමයි.

ඒ කාලෙ අනුරාධපුරේට ළග ගමක උන්න ගැනේරිස් කිවල මාම කෙනෙක්. උන්දැ අර්ථයෙන් ධර්මයෙන් ගැදියෙන් පැදියෙන් ශ්ලෝක ගායනයෙන් ඒන ඕනැම දේකට මුහුණ දෙන්න දස්සය. උන්දැ හේන් ගොවිතැනටත් බොහොම දස්සය. ගමේ කොයි කරවුරුත් ගොවිතැන් ගැන උපදෙසක් ගන්න ආවෙ උනැදැ ළගට. 

දවසක් ළග ගමක පදිංචි ගුනේරිස් මාමලට දුරිනු නෑදෑ වෙච්ච කෙනෙකු ගනේරිස් මාමාට බුලත් දීල ආරාධනා කෙරුව  බිරිදත් එක්කම තමුන්ගෙ දියණියගෙ මංගල උත්සවේට සහභාගි වෙන්නයි, පහුවදා මනමාලයගෙ ගෙදරට යන්නයි. මේ ගමන් දෙකේම ප්‍රධාන දැනමුත්ත විදියට කටයුතු කරන්නත් ගුණේරිස් මාමටම පැවරුව.

මේ නෑයගෙ ගෙදර මගුලට පළවෙනි දවසෙ සහභාගි වුන ගුණේරිස් මාමාට දැනගන්න ලැබුණ මනමාලයගෙ ගම කිතුල් රා වලට ප්‍රසිද්ධ බව. ඉතින් මුන්දැටත් කිතුල් රා බීමේ ආශාවක් ඇති උනා. ඒ ගැන තොල කට ලවෙ කන ගමන් මනමාලයගෙ නෑදෑයින්ගන් ඒ පැත්තෙ වගතුගත් අහල බැලුව. 

ඊළගට ගුනේරිස් මාමාට ප්‍රස්නයක් ආව. ඒ ඉතින් මුනුදැත් එක්ක ගෙදර මහ උනදැත් පිටත් වෙනවනෙ. මොකද මහ උන්දැ ගුනේරිස් මාම මත්පැන් බොනවට තිදින්ම විරුදධයි. ගුණේරිස් මාම තරුණ කාලෙ හීනියට අඩියක් පුඩියක් ගැහුවට ඒකත් අතෑරල දැම්මේ මහ උන්දැගෙ කන් කරච්චලෙන් බේරෙන්න බැරි හින්දමයි. සමහරදාට බීල ආවම මහ උන්දැ රණ්ඩු කරලත් තියනව. ඒත් හැබැයි හොදක් තියෙන්නෙ කවදාවත් දාල නම් ගියේ නෑ. ඒ වගේමයි ගුණේරිස් මාමා තමන්ගෙ බීමත් කමට විරුද්ධව කෑ ගහන බිරිදට නිය පිටින්වත් පහරක් ගහල නම් නැහැ. ගුණේරිස් මාමා ඉතින් තමන්ට අඩියක් ගහන්නට කතා කරන අයට කිවුවෙ "ගෑනි මං බොනවට විරුද්ද වෙන්නෙ තරහට නෙමෙයිනෙ මට තියෙන ආදරේ වැඩි කමටනෙ. බොන්ඩ ඇබ්බැහි උනොත් හම්බ කරනදේත් විනාස වෙලා මාත් ලෙඩ වෙලා ඉක්මනින්ම මැරිල යනවනෙ" කියලයි.

ඒත් හැබැයි මේ ගමනෙදිනම් කිතුල් රා ටිකක් තොල ගාන්න ගුණේරිස් මාමට හිතිලයි තිබ්බෙ. ඒත් ඉතින් ඒකට තියන එකම බාධාට තමයි මහ උනදැ. මහ උන්දැත් එක්ක නොගිහින් තමන්ම විතරක් යන ක්‍රමයක් කල්පනා කරන ගමන්ම පහුවදා එන බව කියල බිරිදත් එක්කන් ගෙදර ආව. ඒ එන ගමන්ම මහ උන්දැත් එක්ක හේන පැත්තටත් ගියා. මේ වතාවෙ ගුණේරිස් මාමගෙ තලහේන හොද සරුවට හැදිල තිබ්බ. තල ගස් හොද ගානට පැහිල කොල වැටිල කරල් බේරිලයි තිබ්බෙ. අහල පහල හේන් වල ගොවියො තල ගලවනව. මේක දැකපු නැන්ද කටේ රැල් බුරුල් ඇරිය "මේ ඇහුනද, තල ටික නම් හොදටම පැහිල අව්ව වැඩි හින්ද කරල් ටික පුපුරලා ඇට බිමට වැටෙන්නත් ළගයි. හෙට ඉදලම තල උදුරමු නේද?" කියල.

මේ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගත්ත ගුණේරිස් මාමා "ඒක තමයි මේ මාත් කල්පණා කොලේ එහෙනං හෙට ගමන නවත්තලා තල ගලවමුද?" කියල කිවුව. "ඒක තමා නේද?" කියල නැන්දත් නිහඩ උනා. හැබැයි ඒකෙන් මහ උන්දැගෙ හිතෙත් මගුලට යන්න ආසාවක් තියෙන බව මාමාට තේරුණා. ගුණේරිස් මාමා අයේත් කිවුව " මේ ඇහුනද ඔය ගමන හූ සියයක් විතර දුරයි. හරිහ මහන්සියෙන් කදු නැගල බැහැල තමයි යන්ඩ වෙන්නෙ. උඹලට ඔය දණිස් අමාරුව හින්දා එච්චර දුරක් පයින් පයින් ගාටන්න මාරුයි. නරකද වැර බිද මගුලෙ යනවට වඩා හිට හිට තල උදුරන එක" කියල ඇහුව. පොඩ්ඩක් නිහඩ වෙලා කල්පනා කරපු නැන්ද "මට මේ හති කැක්කුම් හින්ද පයින් ගාටන්නත් අමාරුයි තමා. මම පුළුවං හැටියට හිට හිට තල උදුරන්නම් උඹලා මගුලේ ගිහිං පරිස්සමෙන් වරෙල්ලා කීවාය. 

ගුණේරිස් මාමා මංගල ගමන ගිහින් කිතුට් රා ටිකක් එහෙම තොල ගාල ආපහු එමිං ගමන වැවට පැනල නාගනෙ තේගිස් මුදලාලිගෙ කඩෙන් විටක් එහෙම සප්පායම් වෙලා ගෙදර ආවෙ උපාසකය වගේ. ඒක එහෙම උනත් පස්සෙන් පහු මංගල සභාවකදි ගුණේරිස් මාමාගෙ කටින්ම මේක එලියට ඇවිදින් කට්ටියම මේක දැනගත්ත.

ඉතින් තවත් ගම්බද ප්‍රෙද්ශ වල "හිට හිට තල උදුරනවද? වැර බිද මගුලෙ යනවද?" කියල පිරුලක් හැදිල තියෙන්නෙ මේන්න මේ හින්ද තමයි.