රජ මැදුරක ඉපදී හිටියා නම් නුඹත් රජෙකි පුතුනේ

අද තවත් වෙනස් මාතෘකාවක් එක්ක සත්‍ය කතාවක් ඔයාලට කියන්න. මේක මම දැකපු දෙයක් නම් නෙමෙයි. මේක සිද්ධවෙලා තියෙන්නෙ මගේ සහෝදරය විකිරණ තාක්ෂණවේදියෙක් හැටියට පුත්තලම මූලික රෝහලේ X’ray අංශයේ ප්‍රධානියා විදියට කටයුතු කරන කාලයේදි තමයි.

මට මතක හැටියට මේ සිද්ධිය උනේ 2002 විතර. මගේ සහෝදරය සුපුරු පරිදි තමන්ගෙ කටයුතු කරමින් හිටියලු. ඒ අතරෙ තරුණ ගැහැණු ළමයෙක් ඇවිත් බොහොම බයෙන් ඇවිත් වටපිට බල බල ඉන්නවලු. අනිත් අයට වඩා බයෙන් හිටිය නිසා සහොදරය ළගට ගිහින් ඇයගෙන් අවශ්‍යතාවය ගැන අහල බැලුවලු. ඉතින් ඇය ඇවිත් තියෙන්නෙ බොහෙම දුර බැහැර ඉදන්. ඇය උසස් පෙළ සමත්වෙලා සරසවි වරම් ලබල ඇතුලත්වීමට අවශ්‍ය වෛද්‍ය පරීක්ෂණ වල කටයුතු කරගෙන යන්න තමයි ඇවිත් තියෙන්නෙ. එතෙන්ට ඇවිත් තියෙන්නෙ X කිරණ ඡායාරූප අරගන්න. ඉතින් දන්න අය දන්නව පුත්තලමෙ ඈත ගම්මන වල ප්‍රවාහන පහසුකම් කොහොමද කියල. එක්තරා ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයක් තියනව මට හරියටම නම මතක නෑ ඒකෙ වැඩ කරන අය සමහර දවස් වලට සේවයට යන්නෙ වැලි අදින ට්‍රැක්ටර් වල. ඈත අයට 3.30ට විතර ආපහු එන්නත් දෙනව නැත්තන් එන්න බැහැනෙ.

ඉතින් ඇයටත් ගොඩක් ප්‍රමාද උනොත් යන්න බැරි නිසා ඇයගෙ කටයුතු ඉක්මනින්ම කරල දෙන්න හිතුවලු. ඇයට සපත්තු දෙක ගලවලා ඇතුලට එන්න කියුවලු. ඇය ටිකක් අදිමදි කරල තියනව. අයෙත් කිවුවම සපත්තු දෙක ගැලෙව්වලු. ඇත්තටම බොහොම හද කම්පා වෙනවලු ඒ සපත්තු දැක්කම. ඒව දාන්න පුලුවන් තත්වයක කොහෙත්ම තිබිල නැහැ. ඉතින් එතන අවශ්‍ය කටයුතුතු කරල දීල වෙනත් සෙවකයෙක් එක්ක අනිත් කටයුතු කරගන්නත් යැව්වලු. 

එත් යන්න මොහොතකට කලින් ඇය මගේ සහෝදරයව හොයාගෙ ආවලු අයෙමත්. ඔහුත් බැලුවලු ඇයි මේ ආයෙමත් කියල. ඇය ලගට ඇවිත් කරපු උදව් වලට ගොක් ස්තූතියි සර් කියල දන ගහල කකුල් දෙක අල්ලලා වැන්දලු. ඉතින් මේක කොහොමටවත් බලාපොරොත්තු නොවුන දෙයක් හින්ද ඔහුගෙ ඇස් වලට කදුළු ආවලු ඇත්තටම ඒ වෙලාවෙ රුපියල් දෙතුන්දාහක් අතේ තිබුණනම් දීල යවන්න තරම් හිතුනලු. මේ විශම සමාජයේ ඇය තුළ තිබුන මේ ගති ගුණ හරිම පුදුමාකාරයි. ඇයගෙ දුප්පත්කම තුළම මනුෂ්‍යත්වය පුදුමාකාර විදියට ගැබ්වෙලා තිබිල තියනව.

මේ සමාජ ක්‍රමයත් එක්ක තමත් මේ වගේ ඉගෙන ගන්න දහදුක් විදින තවත් කී දෙනෙක් නම් ඉන්නවද? ඔවුන්ට මේ සමාජය තුළ හිමි කොතැනද? හැම දෙයක්ම අවිනිශ්චිතයි. රජමැදුරු වල ඉලදුන අයට හැමදමත් සැප. දුගී පැලක ඉපදුන අයට හැමදාමත් දුකම තමයි. අන්න ඒ වගේ සමාජ විෂමතාවයෙන් බැට කෑ දුගී සමාජයේ ඉදගෙන ලොකය දකින්නට වෙහෙස දරන සුවහසක් දරුවන් වෙනුවෙන් තමයි මාලනී බුලත්සිංහල මහත්මිය මේ ගීතය ගායනා කරන්නෙ.

රජ මැදුරක ඉපදී හිටියා නම්
නුඹත් රජෙකි පුතුනේ
හිරිකඩ බා ගෙන පොල් අතු ඉගිලෙයි
අද නුඹෙ සිරි යහනේ
හීනෙන් හිනා නොවී
මා හඬවාපන් මේ රෑ යාමේ

පුංචි පැටික්කන් මග දිග හඬවන සිල්ලර රස කැවිලී
දුව යන ඉගිලෙන විසිතුරු සෙල්ලම් යානා පෙනී පෙනී
අහක බලා ගෙන මග දිග යන විට නෑ මට වාවන්නේ
හීනෙන් හිනා නොවී මා හඬවාපන් මේ රෑ යාමේ

ඉඳහිට මොලවන ලිපත් දනී පුත කැඳ රස සුණු සහලේ
දිව බොජුනක් සේ දිව ගා ඇල්මෙන් අකුරට දිව යන්නේ
ඇඳලා කල් ගිය රෙදි වැරලී නෑ මට වාවන්නේ
හීනෙන් හිනා නොවී මා හඬවාපන් මේ රෑ යාමේ

ගායනය - මාලනී බුලත්සිංහල
රචනය - ලූෂන් බුලත්සිංහල
සංගීතය - එච්. එම්. ජයවර්ධන 

සිදාදියේ නුඹ දු‍ටුවට මං ගම්මානේ

අලුත් දෙයක් ලියන්න තරමක් කල් ගන්න සිදුවුන එක ගැන ගොඩක් කනගාටුයි. ඒත් මේ විදියට හරි යමක් ලියන්න ලැබුන එක ගැන ගොඩක් සතුටුයි. වෙනස්ම දෙවල් සොයන් යද්දි යම් යම් සංක්‍රාන්ති සමයන් ඇති වෙන්න පුළුවන්නෙ ඉතින්. කොහොම උනත් හිතට දැනෙන දෙයක් අරන් එන්න හිතුන. හැමදාමත් මාව ලියන්න උනන්දු කරන ඔයාට ගොඩක් ස්තූතියි.

ගම සහ නගරය අතර තියෙන පරතරය බොහොම ඈත අතීතයේ ඉදන්ම තිබුන දෙයක්. ඒක අපි කවුරුත් බොහොම හොදින්ම දන්නව. ගමෙන් නගරෙට එන අයට සමානාත්මතාවයෙන් සලකන අය වගේම ඒ අයට වෙනස් කම් කරන බොහෝ අය තාමත් නගරයේ දකින්න පුළුවන් බොහොම හොදින්. සමහර විට ගමෙන් එන අඩු අධ්‍යපනයක් ලැබූ පුද්ගලයින් නගරෙ ඉන්න අය හදුන්වන්නෙ ගමෙන් එන ගොඩයන් විදියට. එත් ඔවුන් සමහර විට නොදන්නව ඇති ඔවුන් තුළ බොහෙම යහපත් මිනිස්සු ඉන්න බව. අන්න ඒ කාරණය අවබොධ කරවන්න බැරි එකම තමා කනගාටුවට කාරණයත්.

ඉතින් අපි මේ කියන තරුණයත් බොහොම ගමේ කමට හැදුන කෙනෙක්. ගමේ තියෙන කොස් පොලොස් දෙල් කලා පළු වීර මාදං වගේ පලතුරු කාලා ඇලේ දොලේ එහෙම මෙහෙට දුවල පැනල හැදුන වැඩුන කෙනෙක්. හොදට හැදුනට වැඩුනට ඔහු ගමෙන් පිට කිසිම දෙයකට ගිහින් තිබුනෙ නැහැ. ඒ කාලෙ නගරෙට කිවුවෙ සිදාදිය කියලනෙ. ඉතින් සිදාදියට කවමදාකවත් ගිහින් තිබුනෙ නැති තරම්. මොවුන් ඉතින් බොහොම දුප්පත් පවුලක්. ඇදුමක් ඇන්දෙ කවුරු හරි දුන්නොත්. ඒත් ඉතින් එහෙන් මෙහෙන් මහල තමයි. හරිම අමරුවෙන් තමා ජීවිතේ ගෙනිච්චෙ.

ඉතින් කොහොම හරි මොහුත් එක්ක ඔහුගෙ අම්ම මහනුවර දළදා මලිගාව වදින්න යනව. ඔහු ඉතින් ඔහුට ගියෙන හොදම ඇදුම අදිනව මේ ගමන යන්න. ඒ කලිසමකුත් කමිසයකුත්. හැබැයි හොදම ඇදුම කිවුවට ඒකත් ඉරිලයි තිබ්බෙ. අම්ම ඉතින් පුලුවන් විදියට අත් මැහුමෙන් මහල දුන්න. කමිසෙත් ඉතින් බොත්තමක් අඩුයි ඒකටත් කට්ටක් එහෙම ගහගෙන කැඩිච්ච සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන පුළුවන් තරම් ලස්සනට ඇදන් ගියා.

ඉතින් මෙහෙම නුවර වදින්න ගියාම එහෙදි මොහු ලස්සන තරුණියක්ව දකිනව. ඒත් ඒ ගැහැණු ළමය මොහුව දැක්කම මොහුගෙ අන්ඩ දාපු කලිසම, කට්ට ගහල ඇන්ද කමිසෙ දැක්කම ගමෙන් ආව ගොඩයෙක් කියල ඔහුට සමච්චලේට හිනා වෙනව. එහෙත් ඇය දුටු වනම ඔහුගෙ හිතේ ඇයගෙ රුව බොහොම තදින් ඇදෙනව. මොකද ගමෙන් ආව උනත් ඔහුත් තරුණයෙක්. ඔහුගෙ හිතෙත් බොහොම අපූරුවට තරුණ හැගීම් ඇති වෙනව. ඔහුටත් ඒව සගවාගෙන ඉන්න බැහැනෙ.

අන්න ඒ වෙලාවෙ මේ තරුණයෙගෙ හිතේ ඇතිවුණ හැගීම තමයි චාමර රණවක අපේ හිතවතා විසින් මේ විදියට ගයන්න. ඔහු නගරෙ සදළුතල වල ඉදන් ගම ගැන ගීත ගයපු කෙනෙක් නෙමෙයි ඔහු ගමේ කමට හැදිච්ච පොළවෙ පය ගහල ඉන්න කොල්ලෙක්.

සිදාදියේ නුඹ දු‍ටුවට මං ගම්මානේ

අම්මා එක්ක නුවර වදින්නයි මං යන්නේ

සිරියාවයි කම්මුල් පෙති ඒකයි බැලුවේ

දුප්පත් මට සමච්චලේටද හිනා වුනේ

කලිසම ඉරුනට හරියට ඒක පේන්නෑ

අම්මා හොඳට මහල දුන්නා ඒකට බය නෑ

උඩ බොත්තමේ ගහල තියෙන ක‍ටුව පේන්නෑ

සැරෙප්පු දෙක හොඳට ගෙවිලා ඒක පෙන්නෑ

ගෙදර ආව තමයි ආවේ කොහොමද දන්නෑ

බකිනි මලක් වගේ මූන අමතක වෙන්නෑ

ආයේ නුවර කවදා යයිද කියලා දන්නේ නෑ

අඩන්නැතිව කඳුලු ආවේ කොහොමද දන්නෑ

මල් පිපුනට සුවද දිගේ නොයන්නයි ...

අපේ යූත් නිවස විවෘතයට අපි කට්ටියම කැපවෙලා හිටිය නිසාම අලුත් යමක් ලියන්න බැරි වුනා. අපේ වැඩේ කරන්න වැස්සෙන් ගොඩක් බාධා ආවත් අපි පුලුවන් උපරිමයෙන් ඒ උත්සවය ලස්සනට කලා. ඒ දෙවලුත් එක්ක අයෙත් වෙලාවක් ලැබුන ගමන් අපේ යාලුවොන්ගෙ රසාස්වාදය උදෙසා යමක් ලියන්න හිතුන. අපි විශේෂයෙන්ම කියනව අපි මේ දෙවල් ලියන්නෙ අපි හැමෝගෙම රසාස්වාදය උදෙසා මිසක් ෆේස් බුක් එකේ කෑ ගහල ආන්ඩු මට්ටු කරන්න හදන වීරයින්ව බිහි කරන්න නෙමෙයි. පසුගිය දවසක අපි නුවර පෙරහැරේ අලි ඇතුන් ගැන දාපු පෝසට් එකකට කෙනෙක් ඒ වගේ කොමෙන්ට් එකක් දාල තිබ්බ. අපි එයාට දෙන්න ඕන උත්තරේ ලස්සනට දුන්න. පස්සෙ එයාටම ලැජ්ජ හිතිල තමන්ගෙ කොමෙන්ට් එක අයින් කරන් තිබුණ. නමුත් මේ දේවල් බුද්ධිමත්ව රස විදින අපේ හිතවතුන්ට අපි හැමදාමත් හිස නමා ආචාර කරනව. කොහොම වුනත් අලුත් දෙයක් ලියන්න ලැබුණ එකට ගොඩක් සතුටුයි. මාව ආයෙම ලියන්න උනන්දු කල ඔයාට ගොඩක් ස්තූතියි.

            අපි හැමදමත් විවිධ කතා අහනව. ඒ කතා අතරින් අපි ගොඩක් උත්සාහ කරනව ගමේ සිද්ධවුන කතා බොහොමයක් අරන් එන්න. ඉතින් මේ සිද්ධිය සිද්ධ වුනෙත් එක්තරා ගමක. ඒක බොහොම දුප්පත් ගමක්. ඔහුත් ඇයත් ගමේ හැදුනෙ වැඩුනෙ පුංචි කාලෙ ඉදන්ම එකටමයි. එකට වැලිබත් ඉවුව. බට්ට පැන්න. හැංගි මුත්තං කලා. ඇලේ දොලේ එකට නෑව. පීනුවා. බොහොම රසවත් විදියට තමයි පුංචි කාලය ගෙවුනෙ. ඒ කාල අපි කවුරුත් මතක් කරන්න කැමතියි. කොච්චර ඒ කාලෙ අපි එකට සෙල්ලම් කලත් ඉතින් පුංචි පුංචචි රන්ඩුත් තිබුනෙ නැතුවම නෙමෙයි. ඒ කාලේ ඒව රන්ඩු විදියට දැක්කට දැන්නම් මතක් කරන්නත් ආසයි. ඒ වගේමයි මේ දෙන්නත්.

මේ විදියට දෙන්නම ටික ටික ලොකු මහත් වෙද්දි පාසල් දිවිය එළඹෙනව. ඉතින් දෙන්නම තමන්ගෙ පාසල් ගමන අරඹනව. මුලින් මුලින් ටිකක් කම්මැලි උනාට දෙන්නම ගොඩක් ආසාවෙන් පාසල් ගියෙ. දෙන්නම එක කුසේ උපන් සහෝදර සහෝදරියො නොවුනට ගොඩක් සෙනෙහසකින් හිටියෙ. ඉතින් කාලය කෙමෙන් කෙමෙන් ගෙවුන. මෙ දෙන්නත් ටික ටික ලොකු මහත් උනා. ඔහු ලස්සන කඩවසම් තරුණයෙක්. ඇය බොහොම ලස්සත තරුණියක්.

මෙ අතරෙදි තමයි ඔවුන්ගෙ උසස් පෙළ සමය ඇඹෙන්නෙ. ඔවුන් දෙන්නම ඔවුන්ගෙ දුප්පත් පාසලේම උසස් පෙළ පන්තියට ඇතුල් වෙනව. මොවුන් දෙන්නටම වෙනත් පාසලකට යන්න සුදුසුකම් තිබුණත් ඒ තරම් දෙයක් කරන්න ඔවුන්ගෙ ගෙවල් වලට හයියක් තිබුනෙ නැහැ. එත් දෙන්න පුළුවන් විදියට තමන්ගෙ කටයුතු කරගත්ත. දන්නම පාසල් ගියේ ආවෙ එකට.

            වයසත් එක්ක පරිණත වෙද්දි දෙන්නටම නව යොවුන් වියේ හැගීම් දැනෙන්න උනා. දන්නෙම නැතුම මේ දෙන්නට දෙන්න ගැනම ආදරයක් ඇති වුනා. ඉතින් දෙන්න ජීවිතේ ගැන ගොඩක් බලාපොරොත්තු පොදි බැදගෙන මේ ආදරය පටන් ගත්ත. කාටත් හොරෙන් බොහොම ලස්සනට සොදුරු විදියට තමන්ගෙ ආදරයට ගලා යන්න ඉඩ හැරිය. කියල නිම කරන්න බැරි තරම් සුන්දරත්වයක් ඒ ආදරය තුළ තිබුණ.

            ඒත් මේ දෙන්නගෙම අවාසනාවකට දෙන්නටම සරසවි වරම් ලබාගන්න බැරි උවුනා. ඒ අතරෙම තමයි මේ දෙන්නගෙ සම්බන්ධය ගෙදරින් දැනගන්නෙ. හැබැයි ගෙවල් වලින් එච්චරම අකමැත්තක් නම් තිබුනෙ නැහැ. එත් මේ දෙන්නටම ලොකු අභියෝගයක් තිබුන ජීවිතේ ජයගන්න. මොකද උසස් අධ්‍යපනයට යන්නත් බැරිවුන නිසා ලොකු සටනක් කරන්න වෙනව තමන්ගෙ අනාගතය වෙනුවෙන්. ඒ නිසාම තමයි ඇය වෙළද කලාපෙ රැනියාවකට යන්න හදන්නෙ. ඒත් ඔහු කැමති නැහැ ඇයව රැකියාවකට යවන්න. ඒ නිසා ඔහු ගමේ ඉදන් කොළඹ එනව රැකියාවක් හොයාගෙන.

මොහු ගමෙන් ගිහින් කාලයක් ගත වෙනව. මුලින් ඔහු ඇයට ලිපියක් දෙකක් එවුවත් ඔහුගෙන් ලැබෙන ලිපි නැති වෙලා යනව. මේ තරුණිය බොහොම කනගාටු වෙනව. ඒත් එක්කම ගෙමේ විවිධ කටකතා හදෙනව. ඔහු කොළඹින් විවාහයක් කරගෙන ගමට එන්නෙ නැහැ කියල. තවත් විවිධ නරක කතා කියනව මේ තරුණියටත්. ඔහු ඇයව අනාත කරල පැනල ගිහින් කියල. මේ දේවල් ඉවසන්න බැරි නිසාම ඔහුට ලිපියක් ලියනව මේ විදියට.

මල් පිපුනට සුවද දිගේ නොයන්නයි ...
නෙලුම් මලට නුඹෙ සෙනෙහස ලබෙන්නයි...
දුකින් වෙසෙන නුඹෙ තනිකම මකන්නයි...
මගේ පැතුම හෙට දින නුබ දකින්නයි

නිකන් ඉන්න බැරි කමකට ආව නොවෙයි

ගමේ කමට මන් අසරණ වෙලා වගෙයි

හිතේ දුකට දුක් කදුළැලි දෝරෙ ගලයි

හිතේ දුකට දුක් කදුළැලි දෝරෙ ගලයි

පෙරුම් පුරන මගෙ බෝසත් නුඹම තමයි

අහස උසට මං විදි දුක් නිමක් නැතේ

නුඹ ගැන කට කතා ගමේ එමට ඇතේ

පනං කාසි මගෙ දෑතට වාරු නැතේ

පනං කාසි මගෙ දෑතට වාරු නැතේ

කොහොම උනත් මමමයි නුඹෙ අරුන්දතී

ඔහුට මේ ලිපිය ලැබෙන්නෙ ගොඩක් ප්‍රමාද වෙලා. ඇත්තටම ඔහු තමන්ගෙ රැකියාවත් එක්ක ගොඩක් දුක් විදිනව. උදේ ගියාම ගොඩක් රෑ වෙලයි නැවතුමට එන්නෙ. මේ කරදර නිසාමයි ඔහුට ඇය වෙනුවෙන් ලිපියක්වත් ලියා ගන්න බැරි වෙන්නෙ. ඒ අතරෙදි තමයි මේ ලිපිය ඔහු අතට ලැබෙන්නෙ. ඒත් ඒ වෙනකොට ඇයගෙ දෙමව්පියන් ඇයව වෙනත් කෙනෙකුට බන්දලා දෙන්න තීරණය කරල ඉවරයි. ඔහු තමන්ගෙ අවසාන ලිපිය ඇයට ලියනව මේ විදියට.

මල් පිපුනට සුවද දිගේ නොයන්නයි ...

හදේ රැදුන සෙනෙහස මට ලැබෙන්නයි

පිදුව සෙනෙහෙ වෙන හදකට නොදෙන්නයි

මගේ කදුළු නුඹෙ සතුටින් මැකෙන්නයි..

නුඹේ රුව දකින්නට මම ආව දිනේ

සිතට දැනුනෙ ඔබ අන් සතු වෙලා වගේ

ඔබේ දෙනෙත් ළග රැදෙන්න වරම් නැතේ

සිතේ පැතුම් නෙත ළග තනි වෙලා වගේ

අහස උසට නුඹ ගැන මම පැතූ පැතුම්

බොදවී යනවා මා නෙතු කදුළු මතින්

විසිරුණු පෙම් අතීතයක මතක සිතුම්

සිතේ කොනක රදවාගෙන පතමි පැතුම්